lunes, 6 de julio de 2009

¿Cada uno de vosotras, qué puede llegar a ser?

Dicen que somos muchas cosas y que en ese calidoscopio descriptivo, se enfrentan lo que realmente somos, lo que creemos que somos y lo que los demás perciben que somos. Y para hacer la vida un poco más excitante, resulta que a menudo, las identificaciones no coinciden.

Acopio de coraje para vencer el pudor y el riesgo que supone autodescribirse en público y responder agradecida a la invitación de tres colegas y amigos a participar en el último meme del barrio: Peloteo Geek que invita a reflexionar sobre nuestra utilidad en a la vida (en la vida Geek, interpreto) “¿Cada uno de vosotras, qué puede llegar a ser?”.

Empezó a enchufar cables el Hub Alorza y la primera invitación me llega de Miquel un “terrible enfant sismógrafo liante maestro prescriptor de la moraleja hibridante” que quiere saber cómo sale de esta “la pulida” Odilas.

Después, Carlos el explorador me enlaza sabiendo (lo que hacen unos cuantos proyectos juntos) que pensaré y repensaré antes de escribir.

Y hoy Jordi, inspirado por la subida al Pedraforca me vuelve a nominar.


Así que ante tanta deliciosa presión voy a intentarlo:


Pues creo que soy una soñadora, una creadora de mundos (así expresado se lo debo a Manel, que ya se puede dar por nominado). Invento historias y a veces, alguna de ellas, se convierten en realidad.


Para poder vivir de ello, yo lo llamo Proyectos ;-)


Soy idealista (me dijo Eva en la cena –por cierto Geek- de hace unas semanas. Date por nominada también) pero no ilusa y como crear mundo cuesta muchísimo y yo soy muy cabezota, suelo pasar entre los grupos por “la que pone orden”, determinación, método sistemática, rigor y esas cosas aparentemente aburridas.


Los mundos existen porque pueden ser explicados así que suelo ser también la narradora, la contadora de la historia. El lenguaje es variado, la escritura o la fotografía son buenos compañeros para construir un relato.


Soy una enredadora, pero quien no lo es por estas tierras, imprescindible conectar ideas con ideas, personas con ideas y personas entre sí (muchos conocéis esa satisfacción de ver florecer una relación que habéis propiciado vosotros –no tiene precio-)


Pero no todo es bueno, también puedo llegar a ser irritante. Ir por la vida de perfeccionista (que no de perfecta) tiene su precio. Con los años he aceptado el hecho de que en ocasiones no puedo evitar causar en los demás esa sensación de molestia. Es en los mediocres dicen los que me quieren, pero no importa. Mediocres o no, me gustaría controlar esa percepción, no molestar, no ofender.
Creo que se debe también a una felicidad que no expongo pero que tampoco escondo. Una alegría ganada a base de pequeñas conquistas cotidianas. Pocos conocen las heridas y algunos envidian el triunfo.


Y cierro aquí, que me desvío por senderos estrechos.

Lo "que podría llegar a ser" es feliz, creando mundos dónde otros también lo sean, pasando por aquí con la sensación de haber intentado mejorar la realidad que nos encontramos y disfrutando juntos de una buena historia que contarnos.

Espero que también nos cuente la suya Idoia y Virgili, tan lejos el uno del otro pero tan cercanos para mi. Y muchos otros más pero esperaremos al próximo juego.

11 comentarios:

Anna dijo...

Tu post, un buen desayuno para la mañana del lunes. Y es que los que tenemos el lujo de conocerte (de irte conociendo) te vemos tal cual describes: constructora de mundos... siempre a mejor.

lorena dijo...

Un post muy original.

1 abrazo

Pere dijo...

Un matíz primero y un guiño después.

El matíz: Explicar es encontrar causas, ordenar, clasificar. Dar con lo que nos sirve, pero que no libera de nada (que decía Canetti). Narrar es andar por los caminos menos trillados que buscan las razones, los motivos. Dar con lo que nos cuenta.

Y el guiño tras la timidez, nada implícita pero feliz, en contarte:

"Els poetes,
ben cert que som uns mentiders
però abans i encara més
cert és que som uns egoistes.
Compta que no direm mentides
de nosaltres. La veritat
ens sembla més interessant
perquè ens porta nosaltres dintre."

(De Gabriel Ferrater, "Poema inacabat")

Odilas dijo...

Gracias Anna, y gracias por dejarme entrar en el tuyo. Todo un "triunfo" ;-)

Un abrazo Lorena.

Quant de temps Pere!. El guiño una punyalada pero gràcies.
Ya sabes que mis caminos son poco trillados. Seguiremos narrando.
Un petó

Eva Mor dijo...

Que bonita manera de describirte, Odilas, tan sencilla, tan sincera. Súmate esos dos adjetivos también para ti. Gracias por mencionarme. Me has sorprendido. Tienes un facilidad innata para emocionar. Suma eso también. Te quiero. Eva.

Odilas dijo...

Buff Eva, no me diga esas cosas que me pongo nerviosa ;-)
Gracias a ti por cruzarte en mi camino, has sido providencial!.
Espero tu streptase.
Un beso.

Anónimo dijo...

Los mundos que construyes me hacen ver otra realidad muy distinta a la mia.
Me diviertes, me emocionas y nunca dejas de sorprenderme.
Disfrutas con lo que haces y con lo que te pasa "habitualmente".
Vives en otra dimensión respecto a la mayoría,y eso, te convierte en blanco fácil...pero has conseguido que te divierta.
Eres mi lado opuesto y eres indispensable en mi vida.

Un beso sister.

Odilas dijo...

Hola Sister.
Siempre me emociona un comentario tuyo. Nos decimos cosas de otra forma por aquí, verdad?

En el fondo, no somos tan opuestas ;-). Vidas que se necesitan y se complementan.

Te quiero.

Anónimo dijo...

Nos vemos en el "Camino" de Santiago a Cuba!! un beso.

Odilas dijo...

Jaja, bien!

Anónimo dijo...

Pues "el ritmo se ve andando".